خالق و مخلوق

آن هنگام که فرشتگان بر ساحت ِ رنجورَش سلام کردند. نمی دانستند که این آفریدۀ اعجاب انگیزِ خالق ، روزی به همه چیز پشت خواهد کرد و در دوردست ترین جای ذهنش به بی عدالتی خالقش معترض خواهد شد.و در انفعال عظیمش، گوشه گیری و حقارت را می گزیند. تا که بالقوه بودنش را خشک کند و هر روز این حسرت را همرا بوی دود ، در درون سینه خود جمع کند که چرا گه گاه ریق شرافت را سر نکشید.؟

************
امروز مخلوق ، روی یک صندلیِ لهستانی ِ زیبا که گاه . بی گاه پایه هایش می لغزد و خطر ویرانی اش را با صدای جیر جیرش بلند بیان می کند نشسته است . در جایی که محل تلاقی دو آبی مرموزاست و صدایی که حاکی از جاری بودن آبی پر رنگ تر است . سفر را با تنهایی اش برگزیده است و بغل کرده است خواب و رویا را تا از این چنگال عظیم که گلویش را به قصد خفه کردن می فشارد فاصله گیرد. با خوب بودن چیزی درست نشد ، بد شدن را چگونه باید نوشت؟ مخلوق در این فکر روی همان صندلی لهستانی ِ نحیف به ترسناک ترین مرز دنیا خیره شده است و و در ثبت روزهای خود همواره از خود می پرسد. کوتاهی نظم و ناظم را چگونه باید پزیرفت.

************
فرشته سجده کرد و گفت: این همان مخلوقِ دردمندِ خالق است..همه بر مقامش سجده کنید